SZTUKA PERMAMANENTNA, SZTUKA KTÓRA TRWA

 

Sztuka permanentna zaczęła się rozwijać pod koniec XX, po pojawieniu się technologii tworzenia cyfrowego

obrazu i obiektu 2D i 3D. Ten rozdział w sztuce, nazywany post-widowiskowym, jest efektem użycia nowych

środków przekazu, koncepcji oraz innych sposobów myślenia i produkcji przez artystów; oraz następstwem

okresu w sztuce, opartym na przywłaszczaniu i zarządzaniu jako podstaw estetycznego artefaktu. Sztuka

permanentna, ze względu na swoje pochodzenie, jest naturalnym przeciwstawieniem sztuki współczesnej. Oto

jej dziesięć podstawowych założeń:

 

 

 

1. Nie ma sztuki ready-made, nie ma przywłaszczania: jest tworzenie;

2. Nie ma piękna powszedniego: jest oryginalność i pojedyncze istnienie;

3. Nie ma ideologii widowiska: liczy się sens, treść i autentyczność;

4. Nie ma zarządzania medialnego, ani sztuki relacyjnej: jest produkcja i prezentacja permanentne;

5. Nie ma sztuki administrowanej: jest zrozumiałość;

6. Nie ma legitymizowania według komunikacji i terytorium: sztuka jest w jakimkolwiek miejscu;

7. Nie ma stylu, nie ma podpisu plastycznego: jest myśl i poezja;

8. Nie ma modus operandi: jest działanie indywidualne i różnorodność;

9. Nie ma arte-moeda: jest właściwy powód dla dzieła samego w sobie;

10. Nie ma kultury dominującej: jest wartość identyczna; dzieło sztuki jest indywidualne i kontekstowe. .

 

 

 

Jorge Castanho, 2013.