SZTUKA PERMAMANENTNA, SZTUKA KTÓRA TRWA
Sztuka permanentna zaczęła się rozwijać pod koniec XX, po pojawieniu się technologii tworzenia cyfrowego obrazu i obiektu 2D i 3D. Ten rozdział w sztuce, nazywany post-widowiskowym, jest efektem użycia nowych środków przekazu, koncepcji oraz innych sposobów myślenia i produkcji przez artystów; oraz następstwem okresu w sztuce, opartym na przywłaszczaniu i zarządzaniu jako podstaw estetycznego artefaktu. Sztuka permanentna, ze względu na swoje pochodzenie, jest naturalnym przeciwstawieniem sztuki współczesnej. Oto jej dziesięć podstawowych założeń:
1. Nie ma sztuki ready-made, nie ma przywłaszczania: jest tworzenie; 2. Nie ma piękna powszedniego: jest oryginalność i pojedyncze istnienie; 3. Nie ma ideologii widowiska: liczy się sens, treść i autentyczność; 4. Nie ma zarządzania medialnego, ani sztuki relacyjnej: jest produkcja i prezentacja permanentne; 5. Nie ma sztuki administrowanej: jest zrozumiałość; 6. Nie ma legitymizowania według komunikacji i terytorium: sztuka jest w jakimkolwiek miejscu; 7. Nie ma stylu, nie ma podpisu plastycznego: jest myśl i poezja; 8. Nie ma modus operandi: jest działanie indywidualne i różnorodność; 9. Nie ma arte-moeda: jest właściwy powód dla dzieła samego w sobie; 10. Nie ma kultury dominującej: jest wartość identyczna; dzieło sztuki jest indywidualne i kontekstowe. .
Jorge Castanho, 2013.
|